RYDER-JONES, BILL

Het Britse The Coral laat zich niet makkelijk in een hokje duwen en dat geldt evenzo voor deze voormalige gitarist van die band. Waar de gitaar op het solodebuut If... uit 2011 (de denkbeeldige soundtrack voor een postmoderne roman van Italo Calvino) een ondergeschikte rol speelde, eiste datzelfde instrument op de meest recente plaat van Bill Ryder-Jones weer een plek in de spotlights op. Dat album, West Kirby County Primary (2015) stond vol met fijne slackerrock waarmee hij een band als Pavement in herinnering riep. Ook de wortels van Yawn lijken in de jaren '90 te liggen, maar de nummers zijn gemiddeld een stuk langer en doen nu denken aan het ingetogen werk van eigenzinnige lieden als Bill Callahan, Beck en Galaxie 500. Yawn is een sombere en stemmige plaat, waarop Ryder-Jones meestal lijkt te fluisteren (vaak zeer fraai ondersteund door de dames van The Orielles en Our Girl), maar zijn gitaar af en toe flink tekeer laat gaan in liedjes die langzaam naar een climax werken. Wat mij betreft zijn beste plaat tot nu toe.