Het is alweer bijna 20 jaar geleden dat Muse debuteerde met Showbiz, het bejubelde album met spraakmakende singles als Muscle Museum en Unintended. Inmiddels is Muse niet meer weg te denken uit het huidige pop landschap en is de band een hele grote en breeduit gelauwerde stadion en studio act. Muse heeft niet bepaald stil gezeten. Niet alleen komen ze nu met alweer het 8e studio album, de muzikale grenzen zijn steeds opgezocht en verder verlegd. En daarop is Simulation Theory wederom geen uitzondering. Na het verschijnen van Drones (2015) werden al de fundamenten gelegd voor de opvolger ervan en de intentie uitgesproken dat deze écht anders moest zijn dan al het voorgaande. De traditionele bandbezetting (bas, gitaar, drums en toetsen) heeft plaats gemaakt voor een veel elektronischer aanpak. En dat heeft een interessant klankpalet opgeleverd, Muse 2.0 waardig. Wennen is het wel als Simulation Theory opent met het zwaar elektronische jaren ’80 geluid, in combinatie met piano en strijkers. Maar het duurt niet lang of de karakteristieke zang van Matthew Bellamy neemt het voortouw en zet de Muse beentjes weer terug op vertrouwde grond. Het is een mooie ouverture op wat de rest van het album te bieden heeft. Een spannende afwisseling van experimenteerdrang (Propaganda, Dig Down), mainstream Muse (Get Up And Fight, Thought Contagion) of combinaties daarvan (Break It To Me, Blockades). Met Simulation Theory heeft de band weer bijzonder materiaal in handen om de live concerten mee te vullen. Dat zal smullen worden, maar voorlopig mogen we even ongegeneerd snoepen van dit prachtige nieuwe album.
