Met Prehistoric Rhythms wist My Baby zich niet alleen artistiek, maar ook commercieel goed te roeren, zowel in Nederland als in de rest van Europe. De tour zorgde voor een bijbehorende live reputatie, waarmee ze ook op grote festivals een graag geziene gast werden. Het was daarom uitkijken naar het nieuwe album, met name omdat het met hun, in beginsel, beperkte middelen afwachten was of ze verder konden groeien. Weest u gerust, Mounaiki is opnieuw een openbaring. Opener By The Bright Of Night duurt maar eventjes, maar zet de perfecte sfeer met zijn Delta Blues anno nu, diepgeworteld in de traditie van Blind Willie Johnson, maar tegelijkertijd de blik volop vooruit. Single In The Club sluit nog aan bij het voorgaande album, maar in Supernatural Aid wordt een funk beat neergelegd, waar Prince zelf trots op zou zijn geweest. Zangeres Cato Van Dijck had nooit moeite met wat uiteenlopende vocale partijen, ze heeft haar genre-bereik nu uitgebreid met een opmerkelijke jazz- en soul inslag. Gitarist Daniel de Vries krijgt meer dan ooit de ruimte om zijn kunnen te tonen, en weet gelijk het vertrouwen te krijgen dat hij ook met alleen een akoestische gitaar een festivalterrein wel aan het swingen krijgt. Aangevuld met de superstrakke beats van drummer Joost van Dijck, is My Baby er in geslaagd hun volledig herkenbare geluid te houden, en er zoveel variatie en nuance bij in te stoppen, dat ze hun beste album tot nu toe hebben afgeleverd.
