Nu hebben we in de lange, lange geschiedenis van Hawkwind al heel wat meegemaakt: al dan niet geheel ontklede danseressen (Stacey), hele stageshows met projecties en films, gedichtenvoordragende schrijvers (Michael Moorcock), headbangende ex-leden met gastrollen (Lemmy), verkleedpartijen on stage (Nic Turner), en zelfs een bassist op blote voeten in afgetrapte sandalen (Niall Hone, geen gezicht overigens), en ik ben vast nog van alles vergeten. Dus dat er deze keer een vioolkwintet, saxkwintet en een kopersectie meedoen, ach waarom niet. Maar dat Eric Clapton, jaja de Eric Clapton, meedoet, die zag ik toch echt niet aankomen. En het mooie is dat het nummer waarom “E.C. is God” meespeelt, The Watcher, een heerlijk bluesnummer is waarop spacecaptain Dave Brock sinds lange tijd weer eens een prima riedeltje mondharmonica speelt. Maar ook de overige negen tracks zijn prima te pruimen. Allemaal bekende Hawkwind nummers die in een nieuw voornamelijk akoestisch jasje zijn gegoten, waardoor het toch veelal melodieuze karakter van de songs goed uitkomt. Die blazers doen ook lekker mee (Psychic Power) en de plaat besluit met ene prima elektrische gitaarsolo (Down Through The Night). Mooi dat deze oude knarren nog steeds kunnen verrassen.
