Zoals elke liefhebber weet, wordt de beste blues en bluesrock geboren uit de meest ellendige omstandigheden. Hoe miserabeler de bluesmuzikant zich voelt, hoe fijner dat is voor de luisteraar. En laat nu onze ideale schoonzoon, de altijd onberispelijk gekleed en zich uitdrukkende Joe Bonamassa, ook ten prooi gevallen zijn aan persoonlijk leed. Dat dus inderdaad een prima plaat heeft opgeleverd, waarmee vriend Joe zijn onwaarschijnlijk hoge productie (zowel in aantal als in kwaliteitsniveau) blijft voortzetten. Wat hem is overkomen, laat zich makkelijk raden door de songtitels, allen door Joe zelf gepend: Evil Mama, Pick Up The Pieces, Just ‘Cos You Can Don’t Mean You Should, Stronger Now In Broken Places en Love Is A Gamble. Er zijn weer veel stijlen te horen maar overal hoor je Ome Joe verbeten zijn, zowel in zijn zang als in zijn gitaarspel wat nu echt gemeen uit de hoek komt. Ik wist geeneens dat hij tijd had voor een persoonlijk leven en ik weet al helemaal niet wat ‘zij’ hem heeft aangedaan – en let op, ik wens vriend Joe uiteraard alle goeds – maar stiekem ben ik wel een beetje blij want oh boy, anders hadden we Redemption niet gehad. En dat was eeuwig zonde geweest.
