PINEAPPLE THIEF

Bekentenis vooraf: ik ben al fan van The Pineapple Thief sinds de tijd dat ze onder de naam Vulgar Unicorn door het leven gingen. Vooral de eerste platen konden mij zeer bekoren. Helaas werd het, naarmate TPT bekender werd, allemaal minder interessant en ik vond ook dat voorman Bruce Soord zijn aandacht te veel aan het versnipperen was aan allerhande samenwerkingsprojecten en soloplaten, met een duidelijke muziekkwaliteitsdaling tot gevolg. Elke nieuwe TPT werd wel door mij met enig anticipatie tegemoet gezien maar al te vaak werd ik niet warm of koud door het gebodene. Met deze attitude trad ik ook de nieuwe plaat, Dissolution, tegemoet en … werd ik vervolgens van mijn stoel geblazen. Letterlijk bedoel ik dat want TPT heeft nog niet eerder zo consistent stevig geklonken. Wellicht komt het doordat werelddrummer Gavin Harrison (ex Porcupine Tree, ex King Crimson), toegetreden sinds de vorige plaat Wilderness, nog beter tot zijn recht komt. Maar volgens mij is het stiekem vooral de invloed van TPF-tourgitarist Darran Charles van Godsticks, een band die een stuk steviger is dan The Thief. Daarnaast speelt de ambitie van Soord mee die naar het volgende niveau in de progeredivise wil, en daartoe een donker concept (de nadelige consequenties van leven in een samenleving waarin alles open en bloot op straat, c.q. de sociale media ligt) in negen prima songs heeft uitgewerkt. Hoogtepunt is ongetwijfeld het elf minuten durende White Mist, waarin topgitarist David Torn zijn karakteristieke gitaar flink laat gieren. De overige TPF-bandleden Steve Kitch (synths en piano), Jon Sykes (bas) en uiteraard Harrison haken hier gretig op in waardoor de combinatie van Soord’s lijzige zang en de rocksongs op Dissolution er top uitkomen. Wordt dit dan de definitieve doorbraak van de TPT?