LOW

Na twee – voor Low's doen – vrij toegankelijke en warm klinkende platen, C'Mon en The Invisible Way, kozen de slowcorepioniers op Ones And Sixes (2015) weer voor een meer experimenteel geluid. Die plaat werd gemaakt met producer BJ Burton, die bij de opnames van deze nieuwe plaat wederom achter de knoppen zat. Double Negative met een fikse dosis ruis, die even doet denken dat er iets mis is met de apparatuur. Gaandeweg banen elektronische klanken zich een weg naar buiten en klinken de stemmen van Alan Sparhawk en Mimi Parker, al worden deze telkens weggedraaid. Dan begint een zware bastoon te pulseren. Gitaren zijn in geen velden of wegen te bekennen. Meteen is duidelijk dat Low vol inzet op experiment en avontuur, en daarbij nog meer dan op de vorige plaat zwaar leunt op elektronica. Dat is in het begin flink wennen, maar hoe vaker je dit dreigend en unheimisch klinkende album opzet hoe meer alles op zijn plek begint te vallen. De zang van Parker en Sparhawk wordt gelukkig niet in elk nummer vervormd en vormt tegelijkertijd de brug naar eerder werk van de band. Low durft op Double Negative flinke risico's te nemen om zichzelf opnieuw uit te vinden en slaagt daar glansrijk in. Het resultaat is een plaat waarin de luisteraar zichzelf helemaal kan verliezen.