MALKMUS, STEPHEN & THE JICKS

Horen we dat goed? Zingt Stephen Malkmus op Rattler werkelijk met behulp van auto-tune? Moest de voormalige frontman van Pavement ineens zo nodig met zijn tijd mee? Zit de inmiddels 52-jarige indierockveteraan in een midlifecrisis? Of is het gewoon weer een fraai staaltje ironisch doen waar je zelf zin in hebt? Wie herinnert zich nog dat van cannabis doortrokken optreden in Tivoli Oudegracht waar slechts een ellenlange cover van Hey Joe werd gespeeld? Het blijkt een spaarzaam moment van zogenaamde vernieuwing. Sparkle Hard, de vierde plaat met The Jicks, laat Malkmus vooral horen zoals we hem in die band kennen: mompelend, tikkeltje vals, en de klassieke gitaarpop koesterend. De plaat is net als voorganger Wig Out At Jagbags relatief rustig van aard. Net zo min als Malkmus wil blijven hangen in zijn roemruchte verleden, lijkt hij de ambitie te hebben om de luisteraar een wereldschokkend album te serveren. Wat zou het, zo lang hij mooie liedjes als Middle America en Refute (met gastrol van Kim Gordon) blijft schrijven?