SPOCK'S BEARD

Het bespreken van nieuwe releases van Spock’s Beard, ooit in de jaren negentig en begin van deze eeuw de vaandeldrager van de epische progrock, blijft lastig. Zoals ik al eens eerder opmerkte in een recensie over de Amerikaanse band zijn ze eigenlijk nog steeds zoekende sinds oprichter en grote man/componist Neal Morse de Heere vond en dientengevolge zijn eigen solopad ging volgen. Zo was the Beard’s vorige release The Oblivion Particle (2015) nogal wisselvallig, de plaat daarvoor Brief Nocturnes and Dreamless Sleep (2013) uitstekend, en zit Noise Floor er nu een beetje tussenin. Er komen geen epics op voor, de langste track is acht minuten, dus dat is op voorhand al jammer. Ook is de band meer de populaire toer op gegaan, een beetje zoals toen drummer/zanger Nick D’Virgilio Neal Morse verving. Dat pakte toen niet zo goed uit en ook op Noise Floor heb ik moeite met de gekozen richting. Tegelijkertijd zitten in veel nummers erg leuke stukjes, vooral als toetsenist Ryo Okumoto of gitarist Alan Morse de ruimte krijgen (bijvoorbeeld in One So Wise, raggen maar mannen) wat vooral op het tweede gedeelte van Noise Floor geschiedt. Door het grote vakmanschap zal een plaat van Spock’s Beard natuurlijk nooit slecht zijn maar ik snak zo langzamerhand toch wel weer naar een epische plaat waar alles op klopt, zoals het befaamde Snow (onlangs nog in liveversie uitgebracht).