BALOJI

Baloji, zal bij velen van jullie niet bekend zijn; schrijf voor het woord bekend ’nog’ op, want nu Stromae langere tijd uit de roulatie blijft als gevolg van ‘t verkeerd vallen van malariapillen komt deze man met een uitermate sterk, en creatief album wat zich zeker kan meten met het werk van Paul Van Haver.
.
Baloji’s gegeven naam staat voor “man van occulte wetenschap en toverij”. Baloji Tshiani geboren/als per ‘ongelukje’ in het Kongolese Lubumbashi (‘78), verhuisd als 4 jarig ukje naar Oostende, verkast hierna naar Luik. Dit onstuimige begin zet de creatieve ( en mindere:- ) toon voor zijn ontwikkeling en leven.
Inmiddels is hij dichter, componist-liedschrijver/beatmaker, scriptwriter, acteur, performer, video artist and stylist; kom daar maar eens om.
Zijn debuutalbum ’Hotel Impala’ bracht het tot sterrenalbum in diverse landen. Nu 11 jaar later - na nog een remix uitstapje van zijn eerste album in 2010 - komt zijn nieuwe album uit met de opmerkelijke titel ‘137 Avenue Kaniama‘; het adres in Lubumbashi waar Baloji zijn verloren gewaande moeder terugzag.
Zoals de man zelf van vele markten thuis is, zo is dat ook met de muziek op dit album.
Reggae, Rock, Kongolese Rumba en Mutuashi *, Funk met Afro-Soul & -Beat, mengt hij met 90's Techno, Deep House maar ook 70's Fusion. Soms hoor je een kruisbestuiving tussen Fela Kuti en James Brown.
Woordkunstenaar en multi media man Baloji switcht vlekkeloos tussen Afrikaanse rap en Franstalige hiphop in teksten die omzien naar zijn leven met andere tracks die weer een sterk politiek commentaar op onze ‘samen’- leving geven.
Nog voor het openingsnummer ’Glossine’ het album inluidt hoor je Baloji duidelijk het woord “ Zombie” uitspreken.. Refereert hij hiermee aan de Fela-classic?
De songtitel is de medische term voor de beet van de gevreesde tseetseevlieg. Het zegt alles over Baloji's verbetenheid.
“Soleil De Volt” mag zich een heerlijke mix van jazz, hip hop en soul noemen met daarbovenop wat Afrikaanse (niet alleen Kongolese, maar ook Nigeriaanse, Zimbabwaanse en Ghanese) invloeden met een fuzzy seventies jazz gitaartje.
Het nummer gaat over het huis in Lubumbashi waar Baloji als kind woonde en waar hij amper zes maanden per jaar elektriciteit had.
Halverwege het liedje hekelt de zanger de Kongolese regering, die het internetgebruik beperkt door nu en dan de 3G-ontvangst af te sluiten.

Ander opvallend aspect van dit album is dat Baloji niet alleen gebruik maakt van de gangbare tijdsduur van een song, maar ook songs durft te maken die langer duren dan de gemiddelde 3, 4 minuten. Peau de Chagrin-Bleu de Nuit ( geweldige titel ook trouwens) met 9 minuten , het aangrijpende La Dernière Pluie- Inconnu à Cette Adresse ( mét erg sterke sample-spreuk “On entend l’arbre qui tombe, mais pas la forêt qui pousse “) met tien minuten en afsluiter Tanganyika met elf minuten.

Baloji zelfverklaard "Afropéen" zet een werelds- album neer: Chapeau! ( Frans - (hoge) hoed en groet), eh…. pardon, pet, muts en m’n hoed af ….

* Mutuashi is een dans en muziekgenre die zijn oorsprong vindt bij de Baluba Kasaï bevolking in Congo.