Al enige tijd kunnen we vaststellen dat de recente uitgaven van Peter Hammill weer een ongekend hoog artistiek niveau bereiken. Een stelling dat er als kunstenaar geleden zou moeten worden daar branden wij onze vingers dan ook niet aan, ook al kreeg Peter Hammill uiteindelijk vlak na het voltooien van Incoherence zijn portie ellende. Incoherence als titel slaat weliswaar meer op inhoud dan op het geheel. Zo onsamenhangend als taal mag zijn om te communiceren. De onmogelijkheid van taal als het over logica, intentie of begrip gaat. Absoluut samenhangend echter zijn deze 14 tracks die eigenlijk als een geheel gezien moeten worden. Met Clutch hadden we een voorlopig hoogtepunt in handen, Incoherence maakt echter duidelijk dat het volgende hoogtepunt alweer klaarligt. Essentiele kost voor de volgers van Peter Hammill.