NELSON, WILLIE

Wanneer je zo oud wordt als Willie Nelson – 85 op 29 april – en je blijft maar doorgaan, dan ben je op een gegeven moment vanzelf de last man standing. De man treedt nog steeds pakweg honderd keer per jaar op en heeft dan ook nog de energie om de ene na de andere prachtplaat uit te persen. Ditmaal met elf splinternieuwe liedjes vol honky tonk, die hij samen schreef met producer Buddy Cannon. Niks berusting en moeilijk kijken, dit is puur speelplezier waar je vanzelf van gaat glimlachen, met veel tongue in cheek filosofische observaties op het leven van een stokoude, maar zeer vitale muzikant, waarin veel berusting over de onvermijdelijke aftakeling en het verdriet wat je zoal meemaakt met het verstrijken van de jaren. ‘It’s not something you get over, it’s something you get through’, zingt hij in een prachtige ballad over het verlies van een geliefde. Om meteen daarna de bar in te duiken, want: ‘It’s Fridaynight and I’m ready to roar.’