In dezelfde maand waarin twintig jaar geleden zijn debuut Dressed Up Like Nebraska verscheen, komt Josh Rouse met zijn twaalfde studioalbum. In de tussenliggende jaren bouwde hij een van de meest evenwichtige oeuvres van zijn generatie op, met hoogtepunten als 1972, Nashville en het in 2015 verschenen The Embers Of Time. Waar dat laatste juweeltje was gevuld met pure, op de akoestische gitaar geïnspireerde singer/songwriterliedjes, gaat het roer nu drastisch om. Nu ja, drastisch? Al vanaf de eerste tonen klinkt Love In The Modern Age onmiskenbaar als Josh Rouse, maar de basis is dit keer de synthesizer. Zijn liefde voor muziek uit de jaren '80, het decennium waarin hij opgroeide, heeft hij nooit onder stoelen of banken gestoken, maar waar hij in het begin van zijn carrière regelmatig The Smiths aanhaalde, raakte hij nu geïnspireerd door The Blue Nile en Roxy Music's Avalon. Dat is duidelijk terug te horen op deze fraaie plaat, maar de hooks en melancholieke melodieën zijn vintage Josh Rouse. Een ideale plaat voor de late avond van een zeer begaafde singer/songwriter die zijn sound niet alleen telkens weer durft te vernieuwen, maar daarbij eigenlijk ook nooit teleurstelt.
