MUSE

De reuzenstap die Muse maakte tussen debuutalbum Showbiz en opvolger Origin Of Symmetry wordt op de derde plaat (tussendoortje Hullabaloo niet meegerekend) niet herhaald. Dat zou ook haast onmogelijk zijn. Desondanks is Absolution toch weer net iets beter dan zijn voorganger. De songs zijn zonder uitzondering van zeer hoog niveau en afwisselend. De geruchten dat de plaat aanzienlijk harder zou klinken dan we gewend waren, blijken niet echt te kloppen, hoewel men in bijvoorbeeld Hysteria en The Small Print toch wel flink tekeer gaat. Maar daar staan prachtige rustpuntjes als Sing For Absolution en Blackout tegenover. Zanger/creatief brein Matthew Bellamy klinkt nog steeds zo klaaglijk als Thom Yorke in vroeger tijden en een aantal nummers gaat qua bombast weer aardig richting over the top, maar dat is natuurlijk Muse ten voeten uit. Veel nieuwe fans zal de band hier dan waarschijnlijk ook niet weten te winnen (hooguit de twijfelaars), maar de vele liefhebbers zullen meer dan tevreden zijn. De eerste oplage bevat een DVD over de 'making of Absolution'.