NO AGE

‘Wij zijn er voor de buitenbeentjes die 2017 hebben overleefd’, zo staat geschreven in de begeleidende tekst bij Snares Like A Haircut. Het is de vierde plaat van No Age, de punkband uit Los Angeles, en de eerste sinds Donald Trump aan de macht kwam in de Verenigde Staten. Geen beter Amerikaans duo om onze wijdverbreide Europese ontsteltenis daarover een weerklank te geven. Dat doen ze door ouderwets gas te geven met powerakkoorden en in volle vaart richting catharsis te gieren. Toch valt na meerdere luisterbeurten ook de accuratesse op. Het nog onbesuisde Drippy gaat over in de zuivere midtempo indiepop van Send Me, waarna een hallucinante drone in het titelnummer je weer een paar centimer boven de grond tilt. Tidal is dan weer vintage No Age: rücksichtlos, primitief, bevlogen en gewelddadig. De noise-invloeden van Sonic Youth en ambientstukken van de vroege Deerhunter zijn beter hoorbaar dan ooit. Een urgente plaat, pleegt men dan te zeggen. En hun beste werk sinds Nouns uit 2008.