Het begin van de muzikale carrière van Ian Matthews (1946) ligt eind zestiger jaren, toen hij speelde in Fairport Convention en als zanger/componist actief was op de eerste twee albums van deze roemruchte Engelse folkrockgroep. In 1970 maakte hij zijn doorbraak bij een groter publiek dan de folk(rock)liefhebbers met zijn versie van Joni Mitchell’s song Woodstock. Sinds die tijd is hij altijd actief gebleven in de muziek, met wisselend succes overigens. Soms met een band (Matthews Southern Comfort, Plainsong), vaak solo. Na omzwervingen in o.a. Amerika woont hij nu al geruime tijd in het Limburgse dorp Horst. In 2008 verscheen het prachtige album Joy Mining, gemaakt samen met het Egbert Derix en het Searing Quartet. Op dit album staat ook het bloedstollend prachtige God’s Eye View waarin hij God vraagt hem te helpen antwoorden te vinden op vragen die hij aan zijn moeder wil stellen. Nu is er dan een nieuw album onder de ‘oude’ naam Matthews Southern Comfort en zie: het klinkt onmiskenbaar als de Matthews uit zijn begintijd, solo en met zijn band Matthews Southern Comfort. De stem van Matthews is herkenbaar uit duizenden, veel van de composities ook. Dat komt vooral door de manier waarop hij in staat is zijn verhalende teksten en beeldende muziek tot één organisch geheel te smeden. Het zou Ian Matthews onrecht doen hem singer-songwriter te noemen. Zeker, zijn muziek heeft er de nodige kenmerken (‘man-met-gitaar-zingt-eigen-meestal sombere-liedjes) van. Maar het eerste nummer van Like A Radio (Thought Police) is meteen lekker vol geïnstrumenteerd en in de erop volgende titeltrack Like A Radio horen we de Matthews zoals die zich in 1972 liet horen op Tigers Will Survive: melodieus, soepel swingend, het geheel voorzien van lichte percussie, een effectieve piano en mooie koortjes. Matthews is niet karig geweest bij het maken van het album: er staan vijftien nummers op, waarvan er twee de omschrijving bonustrack meekrijgen. Veel gitaarwerk is in handen van meester-Americana gitarist. Ook op dit album is hij geen snarenfietser, maar de noten die hij speelt zijn altijd raak. Baartmans heeft Like A radio ook geproduceerd en heeft kans gezien heeft het geluid van het album, ook in een meer rockend nummer als Bits & Pieces, rustig en transparant te houden. Maar het blijft toch vooral de muzikale hand van Ian Matthews zelf die maakt dat Like A Radio klinkt als een vintage Matthews Southern Comfort album. Een snufje melancholie en nostalgie (hoor ik ergens een sitar?) maakt het helemaal af. Heerlijk!
