SHINING

In weerwil van de titel is het Zweedse Shining in achttien jaar tijd inmiddels niet bij het tiende maar bij het elfde studioalbum aangekomen. Niettemin weet de kenner desondanks bij elk nieuw hoofdstuk welk galgenmaal op het menu staat. Bij Shining draait het namelijk om een aantal constanten: de persoon Niklas Kvarforth, zijn zwartgallige inborst én de hoogwaardige muziek die dit oplevert. Episodes IV: The Eerie Cold (2005) en V: Halmstad (2007) gelden daarbij als onbetwiste standaardwerken, niet alleen binnen het oeuvre maar ook binnen het suicidal black metal-genre. Wat aanpak betreft is er op dit nieuwe album weinig veranderd met het verschil dat het nieuwe materiaal weer wat heftiger en mistroostiger van toon is dan op de ruim tweeënhalf jaar oude voorganger en grijpt in dat opzicht dus terug naar de stijl van bovengenoemde albums. De (vocale) dynamiek die in het nieuwe materiaal aan de dag wordt gelegd (luister maar eens naar Gyllene Portarnas Bro) houdt de spanning er goed in en maken van deze in getormenteerde muziek vertaalde zielenpijn weer een indringende belevenis.