REED, LOU

Na The Velvet Underground wist Lou Reed zijn reputatie om te zetten in klinkende munt met zijn eerste twee uitstekende solo albums, Lou Reed en het samen met David Bowie gemaakte Transformer. Een desastreuze tour en een ruzie met Bowie later, dook hij in 1973 met producer Bob Ezrin de studio in om zijn meest donkere plaat te maken : Berlin. Gebaseerd op een song van zijn solodebuut, hier in een minimalistische piano versie herhaald, is Berlin het verhaal van Jim en Caroline, twee verdoemde junkies, die hun relatie overeind houden met geweld, drugs en prostitutie. Het album biedt in al zijn pracht werkelijk geen enkele hoop op verlossing en zelfs een muzikale climax als in Sad Song, minutieus gearrangeerd, wordt van een depressieve tekst voorzien en voorgedragen door Reed op zijn treurigst. Alle pijn en hang naar drugs wordt vlijmscherp het gehoor van de luisteraar ingepompt, die alleen maar ademloos kan achterblijven. De totale gekte bereikt een hoogtepunt in The Kids, waarvoor naar verluidt Ezrin zijn eigen kinderen in een kamer opsloot en hun vertelde dat hun moeder niet meer terugkwam. Berlin sloeg niet aan, Rolling Stone noemde het een “total disaster”, maar bleek in de her-evaluatie een meesterwerk. Donker, treurig en gewelddadig, maar inderdaad wel degelijk een meesterwerk.