Recensie
Vierentwintig jaar sinds haar album Debut en de single Human Behaviour de hitlijsten bestormden is Bjork bijna een soort antiheld geworden die met haar experimenteerdrift veel van haar oorspronkelijke fans van zich heeft vervreemd. Het begon met het eclectische Medulla en voert verder langs het uiterst donkere op haar liefdesverdriet gebaseerde Vulnicura. Op Utopia wordt die lijn doorgezet, maar is alles toch beduidend lichter van toonzetting. Bjork laat vogelgeluiden toe en er tjirpen krekeltjes, liefdesuitingen voor een wereld die steeds verder afglijdt in de richting van een regelrechte ramp. Maar er is misschien nog een uitweg te vinden om de natuur te redden en het milieu weer enigszins gezond te maken. Tijd om te luisteren naar sjamanistische rituelen, de fluiten van het twaalf-koppige Ijslandse fluitgezelschap en de esotherische klanken van het koor waar de jonge Bjork zelf in zong als tiener. Utopia is een album bijna geheel zonder drums en klinkt als een droom tijdens een heldere nacht. Luister naar haar droomwereld, al heeft die dan nogal buitenaardse proporties aangenomen.
