SPARKS, MELVIN

Een typische geval van unsung hero deze snarenridder die als improvisator mag gelden op diezelfde scheidslijn waar jazz, blues en soul elkaar ontmoeten en waar Grant Green ook vaak en graag vertoefde. Helemaal sinds de Acid Jazz rage (medio jaren negentig kinderen) is Melvin Sparks niet meer weg te denken uit verzamelaarskringen dankzij een enorme staat van dienst bij of in de buurt van de (aller)grootsten uit de bizz rondom diezelfde scheidslijn waar de veelzijdigheid van de jonge Sparks hem veel (sessie)werk opleverde bij Blue Note (Lonnie Smith en Lou Donaldson) en Prestige (Charles Earland). Tussen 1966-1967 had hij zijn vaardigheden al bij Brother Jack McDuff ten toon kunnen spreiden en die werden er door al het sessiewerk niet minder om zodat Sparks behoorlijk in trek was. Sonny Stitt, Rusty Bryant, Sonny Philllips, Reuben Wilson en Johnny “Hammond” Smith maakten ook maar wat graag gebruik van zijn diensten. Het kon niet op, een eerste soloplaat als bandleider verscheen op Prestige in 1970, simpelweg Sparks! geheten met dank aan de opmerkzaamheid van Bob Porter, A&R man aldaar. De soul jazz hype zakte halverwege de jaren zeventig in (Gilles Peterson blies het genre nieuw leven in twintig jaar later als Acid Jazz dus) zodat deze fantastische en bovendien kant en klare (“a sequenced production master was made”) I’m Funky Now eenenveertig (!) jaar lang stof ging liggen vergaren. Westbound blaast dit er zeer terecht af en onderstreept hiermee de tijdloosheid van het genre. Funky toen en funky nou!