VERHULST, DIMITRI

Als prozaschrijver kun je je verstoppen achter personages, karakterontwikkelingen, verhaallijnen en zo meer. Een poëziebundel geeft paradoxaal gezien, ondanks de mogelijkheid tot verdichting, vaak meer weer van de schrijversziel, eenvoudigweg omdat eerlijkheid in de tekst gewenst is, zo niet een vereiste is. Multitalent Dimitri Verhulst (1972) staat bekend om zijn aanstekelijke stijl, een combinatie van sappig- en geestigheid, aangelengd met een flinke scheut melancholie.

In de verzamelbundel Stoppen met roken in 87 gedichten is Verhulst op z’n eerlijkst. De melancholie wordt versterkt door de serieuze ondertoon, die door zelfspot precies op de juiste momenten net genoeg gekanteld wordt. Doorkijkjes in het wezen van iemand die deelneemt aan het leven, er middenin staat, maar tegelijkertijd een volstrekte buitenstaander is, iemand die zich gewapend heeft met de taal. Het levert een scala aan compacte waar op, krachtige miniverhalen waaruit hunkering, verwondering en ach en wee spreekt.

De doem der dagen, vrolijk neergepend, in een heel eigen idioom, met het originele perspectief van de langjarige ‘taalwerker’. Doordesemde eenvoud is het moeilijkst te schrijven, en dat lukt Verhulst eigenlijk in al de verschillende vormen die hij voor deze verzamelaar heeft gekozen.

Fijne liefdesperikelen in ‘Me and Mrs Jones’ (en op geheel andere wijze in ‘De dochters worden wakker’) De ‘vrijblijvendheid’, de ondraaglijke lichtheid zit verpakt in de vervolgzin die de titel gelijk oproept: ‘We got a thing going on.’ De bundel vangt aan met een gedicht over het voor zijn van het onvermijdelijke afscheid door al uit elkaar te gaan wanneer het niet moet, om op die manier het weerzien warm te houden, om elkaar in de herinnering te bezoeken, zodat er niet weer die totaalschade ontstaat. De liefde, het leven, de dood, een loer proberen te draaien. Het is tevergeefs, maar wat rest een mens die niet bij de pakken wenst neer te zitten anders?