‘It’s all a blaze of feather, dad.’ Aldus de dochter van Mickey Smith als ze samen feniksen tekenen. Een bandnaam is geboren. Smith is grondlegger van het zeskoppige A Blaze Of Feather. Normaliter tokkelt en zingt Smith mee als Ben Howard op het podium staat. De rollen zijn ditmaal omgedraaid, al is de stempel van Howard aanzienlijk meer dan noemenswaardig. Er hing lange tijd een waas van mysterie rond het collectief, maar dat mistgordijn verdween met de komst van EP1. De dromerige, melancholische indie krijgt op dit titelloze debuut een vervolg van ontzaglijk niveau. Valkyrie opent Pink Floyd-achtig mooi. Sigur Rós kijkt om de hoek tijdens Requim. Een nummer als Seasons zou zo kunnen dienen als eerbetoon aan J.J. Cale. En War On Drugs’ Adam Granduciel zou het lome, schilderachtige Six Years plus het bluesy, welhaast etherische Dust In The Wind maar wat graag aan zijn repertoire toevoegen. Zang en melodie zijn op dit titelarme debuut continu verwikkeld in een beminnelijke paringsdans, waarbij de gitaar incidenteel op de voorgrond treedt. Gebeurt dat wel, zoals gedurende Greatest Heights, dan worden de Grootste Hoogten ook daar moeiteloos bereikt. En zelfs het ietwat tegendraadse Behold past naadloos in deze aangename reis van een dik uur. Indrukwekkende plaat.
