WEATHER STATION

Onvermijdelijk om van vrouwelijke gespierde introspectie vergeven songs te vergelijken met het werk van die ene die het allemaal welhaast allemaal uitgevonden lijkt te hebben en zelden de muzaikel plank misslaat: Joni Mitchell. Helemaal als het land van herkomst gemeenschappelijk is: Canada. Wie toevallig ook uit Canada komt is de wat meer naar de rockende americana kant van Neil Young neigende Lynn Miles, die op haar beurt ook weer met Mitchell vergeleken is maar ongetwijfeld ook intensief beluisterd is door Tamara Lindeman uit Toronto, die muzikaal opereert onder de lichtjes merkwaardige naam The Weather Station en dit (toch al) vierde album dan ook meteen maar zo doopt. Als actrice met nogal een staat van dienst heet zij overigens weer Tamara Hope. Haar tweede album All Of It Was Mine werd samen met stand-up cowboy Daniel Romano gemaakt en in 2011 al uitgebracht. Met opvolger Loyalty (2015) kwam Amerikaanse en Europese naamsbekendheid. Gedistingeerd vingerpikkerij op banjo en gitaar met empathisch geladen lyriek en iets meer rock dan de folk van de voorgaande drie albums maken The Weather Station Lindemans beste tot op heden afgaande op eerste single Thirty, wat in de verte doet denken aan het fantastische Candy’s Room van Springsteen.