Het verhaal over Concrete Gold, het nieuwe, negende, studioalbum van Foo Fighters begint eigenlijk al met de beenbreuk, opgelopen op het podium van Dave Grohl tijdens de tournee die in het teken stond van het uitstekende Sonic Highways uit 2014. De bandleider liet zich er niet door uit het veld slaan, speelde het concert uit en vervolgde de rondreis langs muziekpodia met hulp van een speciale stoel. Waardoor ‘rocking chair’ een nieuwe betekenis kreeg. Na de toernee kwam de ep Saint Cecilia uit en niemand had het meer over die beenbreuk. Op de dokter van Grohl na dan die hem streng toesprak: voor écht herstel was échte rust nodig, stug doorgaan en stoer blijven doen, was vooral erg dom. ‘’U bent geen jonge hond meer, meneer Grohl, u nadert de vijftig en misschien voelt u zich wel zo maar u bént niet onverwoestbaar’’. Zo ongeveer luidde de boodschap.
Hij trok zich dat zo waar aan. Dat wil zeggen: voor even. Weldra trok hij zich terug en begon hij aan een soort van kluizenaarsbestaan om muziek te schrijven voor de nieuwe plaat. Hij zal zich daarbij regelmatig hebben gevoeld zoals bij de totstandkoming van de eerste Foo Fighters-plaat want ook die begon als een eenmanszaak. De andere Foo Fighters reageerden aanhoudend enthousiast op de probeersels die hun voorman hen toestuurde. Grohl leek op de goede weg.
We maken een sprongetje in de tijd en komen terecht middenin de berichtenstroom die aan de release van het ontzettend gehypete Concrete And Gold vooraf is gegaan: Paul McCartney drumt hier en daar mee, een absolute wereldster, maar we mochten nog niet weten wie, zingt mee. En de titelsong wordt opgeluisterd door een bijdrage van Boyz II Men’s Shawn Stockman conform een afspraak met Grohl in de parkeergarage. Meest opzienbarend en tamelijk zorgwekkend was echter het bericht dat de producer van Adele, Greg Kurstin, voor Concrete And Gold achter de knoppen was gaan zitten. Als Geert Wilders en Jesse Klaver elkaars speeches gaan schrijven, houd je toch ook je hart vast. Had de dokter met zijn reprimande de verkeerde knop in Grohl’s hoofd omgezet? Zouden de stoere rockers popliedjes hebben gemaakt met zo min mogelijk gitaren, waren ze hun wilde haren kwijt?
Vergeet het maar! Concrete And Gold is de ultieme Foo Fighters plaat geworden. Uit duizenden herkenbaar en toch weer een beetje anders dan anders, bedachtzamer vooral, waardoor lol en diepgang als vanzelfsprekend hand in hand gaan. Elf nummers die rocken als een beest, die meeslepend, meezingbaar, extreem energiek, luidruchtig en onbeschaamd opportunistisch zijn, die stijf staan van de levenslust en van effectbejag en die recht op hun doel afgaan: jouw oren, onderbuik, hart en ziel. Vooral de anti-Trumpsong Run, The Sky Is A Neighborhood, de titelsong en Arrows zijn voltreffers. Niet dankzij de drummende Beatle, niet dankzij Shawn Stockman en ook niet dankzij die mysterieuze grootheid van wie we de identiteit niet mochten weten. Wel een klein beetje dankzij de producer, al wat meer dankzij de dokter met zijn goede advies maar natuurlijk bovenal dankzij Dave Grohl die erin is geslaagd om rockend te revalideren en in zijn herstelperiode de beste songs van zijn leven heeft geschreven. Echt een plaat om helemaal kapot van te zijn en die een mentale ruggensteun is voor de barre tijden waarin we leven.
