Zoals wij groeien, veranderen en anders naar het leven kijken, zo doen bands dat ook. Als luisteraar of fan wil je, zeker bij een gunsteling, dolgraag meegroeien. Gedijen. Dat nieuwbakken nummer of album opzuigen. En wéér kunnen zeggen dat het een overtreffende trap betreft. Arcade Fire’s zegetocht begint in 2004 met conceptalbum Funeral. Ongekend bombastisch zingen Win Butler en Régine Chassagne over hun jeugdjaren. De dood. Verliefdheid. Angst. Het ouderlijk huis verlaten. Volwassen worden. Drie jaar later is daar Neon Bible. De naïviteit gaat, een kerkorgel komt. Een plaat over naderend onheil en algehele rampspoed die de mensheid te wachten staat. Het nostalgische The Suburbs uit 2010 voelt als ‘a trip down memory lane’. Een luisterrijke en tegelijk ontroerende blik over de schouder van het genie Win. In 2013 is het eigengereide Reflektor tegelijk euforisch en dansbaar als introvert en onheilspellend. A turning-point classic. Het groot-aangekondigde Everything Now trapt af met de dreigende intro van de titeltrack, na 46 seconden logischerwijs overgaand in Everything Now. De zomerhit van 2017. De jaren ’80, een beetje ABBA, een tikkeltje kitscherig. Diezelfde jaren ’80 - met een knipoog richting Talking Heads en Pet Shop Boys - dreunen door op Signs of Life. Een dancetrack over betekenis zoeken in een betekenisloze wereld. Het pulserende, suïcidale Creature Comfort, met enige walging richting Amerikaanse cultuur, is vervolgens een van de hoogtepunten van het album. De stempel van zowel Daft Punk’s Thomas Bangalter als Pulp’s Steve Mackay is duidelijk hoorbaar. Na de slow-disco en reggae van Peter Pan en de mash-up van rocksteady en glamrock van Chemistry gaat het tempo op het tweeluikje erna van hoog (Infinite Content) naar laag (Infinite_Content). Reginé deelt op de aangename disco sing-along Electric Blue op infectieuze wijze haar hartzeer. En waar Good God Damn nog prettig voortkabbelt, daar glinstert en schittert Put Your Money On Me van begin tot eind. We Don’t Deserve Love herbergt erna bevredigende synth-pop vol treurnis: “If you can’t see the forest for the trees, just burn it all down”. Win en zijn voortreffelijke consorten zijn afsluitend “in the black again”. Everything Now klinkt hoopgevend, maar toont kwetsbaarheid en veroordeelt met name het narcisme en materialisme van de moderne wereld. Los daarvan, gouden plaat.
