MUSE

Op het eerste gezicht lijkt er weinig veranderd sinds Showbiz, het debuutalbum van deze drie jonge jongens uit South Devonshire. Dezelfde heerlijk krijsende elektrische gitaar, hetzelfde onverwachts opduikende pianogepingel wat zo verrassend goed bij de rest van de muziek blijkt te passen, dezelfde hysterische stem van Mathew Bellamy. Dat is echter maar schijn. Was de toon eerder schuchter, pessimistisch en wanhopig, nu zijn zeker de eerste vijf nummers veel meer positief voortvarend. De band klinkt haast arrogant zelfverzekerd. Bellamy geeft zelf de metamorfose ook aan in Feeling Good: `it's a new dawn, it's a new day it's a new life for me and I'm feeling good.' Niet langer observeert Bellamy andere mensen, situaties, ditmaal heeft hij zelf wat te vertellen, en dat zullen we weten ook, terwijl verstoorde (gestoorde?) geluidseffecten soms de gedachte oproepen dat de groep wellicht van een andere planeet afkomstig is. Echt vreemd wordt het pas bij Screenager waar een Spaanse gitaar in opduikt: vele omschrijvingen van de muziek zijn al eens door mijn hoofd geschoten, maar tot dit nummer behoorde `warm' toch echt niet tot de woorden die ik had willen gebruiken. Micro Cuts staat vanwege de opbouw en de langgerekte uithalen gelijk aan wat Showbiz was op Showbiz, maar de overige nummers lijken bij een tweede beluistering helemaal nergens meer op. Buitenaards goed.