Eldorado was de eerste plaat waarop het bij Jeff Lynne allemaal klopte. Geen eindeloos overgedubte cellos, geen nummers die toch nog iets misten. Eldorado was af, had een volledig orkest, straalde een eenheid uit maar bestond bovenal uit meesterlijke songs die, door in de juiste volgorde gezet en perfect uitgevoerd, de opmaat vormde voor ELO als wereldact. Bijzonder aan deze plaat is dat alles waar ELO voor stond hier al aanwezig was: van melancholie tot onvervalste rock, waarbij strijkinstrumenten gezien werden als volwaardige rockinstrumenten. Dit alles gevat in een setting die aangenaam beluisterbaar is, waardoor Eldorado nog steeds staat als een huis. Door de remastering komt de dynamiek nog beter tot zijn recht en het oorspronkelijke album is aangevuld met twee bonussen, waarvan de tweede een experiment of een kijkje in de keuken van een genie is, en de eerste een instrumentale synopsis van de hele plaat. Eldorado is eenvoudigweg een plaat die niet gemist mag worden.