Gregory Page is een bijzondere en eigenzinnige muzikant. So It Goes, zo heet zijn nieuwe cd. Rust en schoonheid geven elkaar beleefd voorrang in de elf nummers van dit magnifieke, ingetogen album. Ietwat verdwaald in plaats en tijd maakt Page melancholieke muziek, die weemoedig refereert aan de sfeer van de jaren vijftig van de vorige eeuw. Zijn teksten zijn miniatuurobservaties waar je graag een plakplaatje uit een poëziealbum bij zou plakken (‘Sleeping dogs dream of chasing a ball, …..fast cars dream of winning a race, ...there are fireworks exploding in my heart’). So It Goes beschrijft de lotgevallen van zijn voorouders: Ieren die emigreerden naar Amerika. De muziek vertolkt de bijbehorende emoties en gevoelens. Als kind werd Page betoverd door de 78-toerenplaten van zijn grootvader. Die fascinatie is er nog steeds en klinkt kraakhelder door op So It Goes. Bijzonder is dat de inkleuring van de instrumentatie varieert van het 22-koppige Brad Steinwehe Jazz Orchestra tot het strijkkwartet Art of Elan. Page’s nostalgieopwekkende nummers leunen in de verte op folk uit Ierland (het land van zijn moeder), jazz, americana en pop. Aan inspiratie heeft Page geen gebrek, aan verbeeldingskracht ook niet. Terecht heeft Page het prachtige Sleeping Dogs uit 2008 nogmaals op dit album gezet, compleet met fraaie strijkers. Een stijlvol en subtiel genot voor het oor, dat is So It Goes. Page tourt in mei door Nederland.
