Het power drietal uit Wijhe en Venray gaat op hun vierde album gewoon verder daar waar ze met hun vorige plaat waren gebleven. Snoeiharde rock, gedomineerd door gitaar en een superstrakke ritme sectie. Ditmaal geproduceerd door Chris “Frenchie” Smith, die we vooral kennen van ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead, maar die ook al eerder met een paar Nederlanders werkte, namelijk The Death Letters. Waar vooral de groei inzet is de steeds sterker wordende songs, getuige de sterke eerste single Waiting To Derail en mooi opgebouwde rocksongs als My Getaway en afsluiter Boundaries. De vocalen van de gebroeders Dokman kunnen elke krachttoer aan en denderen werkelijk onvermoeibaar voort. De Paceshifters slaan niet perse nieuwe wegen in, maar weten hun herkenbare sound wel ongemeen boeiend te houden, en verliezen niets aan kracht.
