Bob Dylan doet zeker de laatste drie decennia vooral waar hij zelf zin in heeft, daar verandert geen Nobelprijs wat aan. En terecht, want toen Dylan zich wel liet leiden door wat anderen van hem verwachtten, resulteerde dat halverwege de jaren tachtig in een reeks uitermate zwakke albums met op het moment van verschijnen al hopeloos gedateerde productie. Na Tempest (2012) richt Dylan zich uitsluitend op nummers uit The great American Songbook. Na Shadows in the night (2015) en Fallen angels (2016), twee albums waarop hoofdzakelijk nummers staan die door SInatra zijn gezongen, volgt nu Triplicate. Daarmee voltooit Dylan niet alleen een trilogie, Triplicate is er ook zelf een, want het album bestaat uit drie platen met tien nummers, elk met een eigen thema: ‘Til The Sun Goes Down, Devil Dolls en Comin’ Home Late. Dit is ook de reden dat ook de cd-versie op drie schijven verschijnt, waar de dertig nummers gemakkelijk op twee hadden gepast. In vergelijking met de voorgaande albums, kiest Dylan voor een ruimer palet, waarbij ditmaal de nadruk ligt op (film)componist Jimmy Van Heusen die met zeven nummers is vertegenwoordigd, waaronder uiteraard het door Tony Bennett beroemd gemaakte But Beautiful. Begeleid door zijn tourband is Dylan nog altijd geen zoetgevooisde mooizinger, maar de jazzy arrangementen vol subtiele swing en weemoed maken het beluisteren van deze driedubbelaar zeer aangenaam. De echte liefhebber kiest voor de gelimiteerde 3lp box, die in de prachtige vormgeving ook aan de jaren twintig van de vorige eeuw refereert.
