Mark Lanegan is nou niet bepaald altijd een brave jongen geweest, maar aan zijn werklust ligt het niet. Talrijke samenwerkingen, legendarisch met zijn Screaming Trees, succesvol met Queens Of The Stone Age en inmiddels beland bij solo-album nummer tien. Met een voorliefde voor de duistere kant van het bestaan en in het bezit van een ruwe, donkere stem die uit duizenden herkenbaar is. Vanaf Blues Funeral (2012) raakt het zware rockgeluid wat uit zicht in zijn werk en maakt hij meer gebruik van elektronica. Op Phantom Radio (2014) leidde dat zowaar tot een tamelijk helder, voor zijn doen lichtvoetig album. Op Gargoyle doen oude vrienden als Josh Homme, Greg Dulli en Duke Garwood weer mee en is het geluid weer een stuk donkerder. Ook hier is er geen gebrek aan synthesizers, maar de verwevenheid met elektrische gitaren levert een boel spanning op. Op de helft van de songs (zoals opener Death’s Head Tattoo en afsluiter Old Swan) lijkt het alsof Depeche Mode en Nick Cave het op een akkoordje hebben gegooid. Emperor is het enige rockliedje hier, het had zo van de Queens kunnen zijn. Echt schitteren doet Lanegan op de verstilde songs. Blue Blue Sea, waar hij een gospel zingt tegen een achtergrond van kerkorgel en synths, de langzame blues van Sister en de melancholieke ballads Goodbye To Beauty en First Day Of Winter. Zijn sombere kijk zal wel niet meer veranderen en zijn stemgeluid ook niet, maar zolang dat zulke fraaie platen oplevert klagen we niet.
