Na de release van haar vorige album, Travelling Alone, in 2012, toerde Tift Merritt twee jaar lang over de hele wereld, sloot ze zich aan bij Andrew Bird's Hand Of Glory band, werkte ze samen met His Golden Messenger en Simone Dinnerstein, kwam er een eind aan haar huwelijk, en werd ze moeder van een dochter. Om zichzelf te hervinden trok ze zich terug op een afgelegen ranch in Texas, de staat waar ze opgroeide, voor een sabbatical. Daar begon ze te schrijven aan haar zesde album, Stitch Of The World, dat vervolgens werd opgenomen in New York. Logischerwijs zijn haar recente ervaringen belangrijke thema's op deze nieuwe plaat, maar Stitch Of The World klinkt ook als het begin van iets nieuws. Muzikaal slaat ze voorzichtig nieuwe wegen in, zoals de stevige slidegitaar in Dusty Old Man meteen laat horen. Tift Merritt klinkt hier meer als Bonnie Raitt dan als Emmylou Harris, met wie ze vaak vergeleken wordt. Er volgen meer van dit soort nummers, maar Stitch Of The World bevat ook prachtige doorleefd klinkende ingetogen liedjes, waarbij de laatste drie, die ze opnam met vriend en collega Sam Beam, het mooiste zijn. Een nieuw hoogtepunt in een het inmiddels indrukwekkend te noemen oeuvre van deze begaafde singer/songwriter.
