Geen betere track om mee te openen dan het bombastische en in alle opzichten verslavende Everything Stops. Arcade Fire van eigen bodem. Wat een hoopvolle start van Jupiter I, het vijfde album van de bebrilde reus Johannes Sigmond, beter bekend als Blaudzun. In 2008 begon zijn avontuur met een titelloos debuut, om de twee jaar opgevolgd met een nieuw succesverhaal. Seadrift Soundmachine, Heavy Flowers en Promises Of No Man’s Land waren allen noemenswaardige platen, met diverse nummers die zelfs na tientallen luisterbeurten niet vervelen. Denk aan Midnight Room, Quiet German Girls, Elephants, Flame On My Head, Euphoria en Hollow People. Toch was Sigmond het zelf een tikkeltje zat. Hij liet Blaudzun even voor wat het was en sleutelde samen met de Utrechtse producer David Douglas aan het enigszins experimentele zijproject HATY HATY. De partieel elektronische ritmiek op Everything Stops en Here’s To Now, aangevuld met de dominante synths op Don’t Waste The Shadow duiden erop dat de samenwerking met eerdergenoemde Douglas is overgeslagen op Jupiter I. Opmerkelijk is het feit dat het album uit drie losse delen bestaat. Jupiter I herbergt negen nummers, is groots qua geluid, typisch Blaudzun, doch anders dan voorganger Promises Of No Man’s Land. De plaat kent weinig rustmomenten, staat bol van bombastiek en is eigenlijk vanaf de eerste luisterbeurt een voltreffer. Geen drastische koerswijzigingen, wel andere accenten. Het moge duidelijk zijn dat Blaudzun, met deels nieuwe band, alle randvoorwaarden heeft weten te creëren voor een boeiend nieuw hoofdstuk van zijn muzikale carrière.
