‘’Pretty frickin’good’’, vindt Beth Hart haar nieuwe studioalbum. Ze is veel te bescheiden. Fire On The Floor is namelijk zelfs een steengoede plaat. Al een aantal jaren heeft ze de juiste flow te pakken, ze maakt geen (grote) fouten, musiceert op een hoog niveau, blijft zich hoewel ze toch alweer 44 jaar is, ontwikkelen, loopt aldoor over van de inspiratie en leverde samen met Joe Bonamassa ook veel vakwerk af, zowel op de plaat als op het podium. Met Fire On The Floor, zonder de gitaarheld en dus volledig op eigen piekt ze het meest, gemeten over haar hele toch al indrukwekkende loopbaan. Er staan twaalf uiterst gevarieerde nummers op en in welke stijl ze ook opereert, ze overtuigt. Haar stem vertoonde niet eerder zo veel klankkleuren. Ze heeft de overigens prima songteksten niet nodig om over te brengen dat ze smacht, cynisch is, de vrolijkheid zelve, bespiegelend of juist verleidelijk wil zijn want ze heeft alle toonsoorten in haar kenmerkende rauwe stem die ze alle kanten op kan buigen.
