Na twee albums vol heerlijk rammelende surfpop, keken we reikhalzend uit na het nieuwste werk van de Californische band. En die was het wachten meer dan waard. De sixties sound, de sfeer van de Endless Summer zijn allemaal gebleven, maar er zit meer dan voldoende groei in de sound om te blijven boeien en geen herhalingsoefening te worden. Matthew Correia, Miles Michaud en Pedrum Siadatian nemen allemaal vocalen voor hun rekening, het instrumentarium is weer uitgebreid. en de muzikaliteit is vergroot door nieuwe invloeden toe te laten. De Bo Diddley beat van het ijzersterke Roadside Memorial is daar tekenend voor, terwijl in single Famous Phone Figure instrumenten als viool en mellotron hun intrede doen. Over het algemeen klinkt de sound van Allah-Las iets dreigender dan voorheen, alsof ze willen laten horen dat Los Angeles niet alleen het strand, mooie auto’s en vrouwen herbergt, maar ook de thuisbasis is van Raymond Chandler en James Ellroy’s L.A. Confidential. Dromen komen niet altijd uit, en zeker niet in de wereld van glitter en glamour verwachtende zielen op Venice Boulevard. Uiteraard is er ook echt wel tijd voor feest, getuige de schaamteloze beach pop van 200 South La Brea. De sfeer die Allah-Las weten neer te zetten blijft boeien, en toont geen enkele slijtage, een zeer boeiend album van een dito band.
