Terwijl het voortbestaan van The Black Crowes al jaren onduidelijk sluimert door diverse interrupties, gaan de gebroeders Robinson, toch de creatieve spil, gewoon huns weegs ondertussen, zij het los van elkaar. De jongste, meestergitarist Rich, heeft net zijn vierde soloplaat (Flux) uit in de hoedanigheid van singer-songwriter. Frontman en spiritueel aandrijver Chris doet het ten vierde male in groepsverband (na twee eerdere puike soloplaten). Drie opvallende veranderingen binnen het psychedelische ruimteschip dat verkort CRB heet onder de vele fanatieke aficianado's: nieuwe drummer Tony Leone, eerder bij Olabelle en Levon Helm (die zelf toch drumde, althans bij The Band?), het vertrek van Mark 'Muddy' Dutton (net als Black Crowe Marc Ford ex-Burning Tree) en de afwezigheid van een producer. CRB doet het zelf. Hun nogal unieke versie van Cosmic Californian Music. En dat hóór je! Nee, ondergaan is een beter woord. Het gevoel - sféértje! - van de spectaculaire en trippy liveshows (boordevol tourschema dus goed geolied) is duidelijk gevangen op de -jazeker- vijfsterrenplaat AYLWKHYF. Zegt ook stergitarist Neil Casal (zijn Grateful Dead fascinatie hindert nergens!) in de Wicked Local Beverly. Opener Narcissus Soaking Wet kickstart direct een fraaie funky, psychedelische rockende rhythm & blues potpourri met minder nadruk op hun welbekende 'jams' maar meer op de (uiteraard weer prima poëtische) songs. Gelukkig wel wat langere, acht in totaal, k(l)eurig in drie kwartier. Nee, natuurlijk geen hitparadewerk. Daar staat CRB vér boven. Ergens in de kosmos!
