Na een lange stilteperiode overspoelt de meester van de IDM ons met het ene pareltje na het andere. Cheetah is helaas een ep, maar die geeft zich ook na vele, vele luisterbeurten niet helemaal prijs. Van titelnummer Cheetah krijgen we vier verschillende versies voorgetoverd. De eerste twee worden voortgestuwd door een lome beat, waarboven elektronica tastend haast een weg zoekt. Het klinkt zo vertrouwd dat het bijna ouderwets is, maar wat vooral opvalt is de enorme diepte en kwaliteit van de zeer transparante productie. De derde en vierde zijn korte, beatloze exercities. Met twee verschillende mixen van elk rond de acht minuten van Cirklon zitten we daarna helemaal in het hart van Aphexland. De beat is wat springender, de synths stuiteren, maar er ontvouwen zich ook weidsere akkoorden. Als uitsmijter is er een ‘digital bonustrack’ die net doet alsof hij niet meer is dan een dansbaar elektronisch niemendalletje, maar daar vliegt natuurlijk niemand in.
