MARILYN MANSON

Na alle controverse rond de heer Marilyn Manson (vooral in het puriteinse Amerika) zouden we bijna vergeten dat de beste man/vrouw/....(vul zelf maar in) ook nog muzikant was. Na het gigantische succes van het niet misselijke Antichrist Superstar was het natuurlijk de vraag of we met een toevalstreffer te maken hadden en of Manson zonder de hulp van Nine Inch Nails opperhoofd Trent Reznor in staat was om behoorlijke songs te schrijven. Het antwoord is simpel. Met Mechanical Animals heeft Marilyn Manson zichzelf overtroffen. Het is geen logisch vervolg geworden op Antichrist Superstar, maar staat geheel op eigen benen. Zowel het imago als het geluid is veranderd. Meneer Manson flirt heel sterk met glamrock, maar dan in een ziekelijk 90-er jaren jasje. Op een paar krachtpatsers na (o.a. Rock Is Dead), zijn de nummers wat ingetogener van opzet, maar winnen daardoor wel aan zeggingskracht. Luister maar eens naar juweeltjes als de opener Great Big White World, Disassociative en The Speed Of Pain en kom tot de conclusie dat dit de sterkere tracks van dit album zijn. Ook heel sterk is het poppy I Don?t Like The Drugs waarbij het begin heel veel weg heeft van Bowie?s Fame en New Model No. 15 dat erg doet denken aan Prick, een ander bandje uit de stal van Trent Reznor. Mechanical Animals is een gedurfde stap voorwaarts, maar zal de oude fans zeker niet teleurstellen. Ook de mensen die voorheen niets van Manson moesten hebben, moeten deze cd zeker een kans geven. Dit is glamrock voor het nieuwe millennium.