Wie Fleetwood Mac zegt, zal niet als eerste Mirage er achteraan noemen. Rumours en Tusk liggen dan meer voor de hand. Dat is wel jammer aangezien Mirage een bijzonder product is. Ten tijde van de opname van Mirage in 1981 werden de onderlinge verhoudingen in de band even naar de achtergrond verschoven. Dit gaf ruimte om een plaat te maken die, zoals destijds verkondigd werd, ‘in het verlengde lag van het meesterlijke Rumours’. Tusk had door het experimentele karakter beduidend minder verkocht – bij verschijnen slechts 4.000.000 exemplaren… - en de platenmaatschappij voerde daardoor dit soort aankondigingen op. Stijltechnisch hangt de plaat tussen beide eerder genoemde titels in: net wat minder experimenteel maar zeker ruwer dan Rumours. Duidelijk is dat Lindsey Buckingham de productionele broek aan heeft en dat hij na Tusk de bepalende man is geworden. Toen ik Mirage voor het eerst hoorde werd ik omver geblazen door de energie die de plaat uitstraalt. Hij mag dan in de canon lager aangeslagen worden dan Rumours en Tusk, als losstaand album is het weldegelijk een plaat van zeer hoge kwaliteit. De uitgebreide 2016-versie bevat naast de originele plaat een bonusschijf met twintig extra tracks variërend van vroege en alternatieve versies van het bekende werk tot outtakes en jams. Naast deze fraaie dubbelaar is er ook geheel in de lijn van eerdere reissues een superdeluxe versie met naast eerder genoemde schijven ook nog een liveschijf met opnames van de Mirage-tour, een dvd met de surroundmix en flattransfers etc. en de vinylversie. Alles is natuurlijk voorzien van een uitgebreid boek. Het echte grote succes zou vijf jaar later in de vorm van Tango In The Night terugkeren, maar Mirage is zeker zo mooi.
