‘Fairytales can come true, it can happen to you, if you’re young at heart.’ Het zijn de eerste woorden die we horen op het nieuwe album van Bob Dylan (75), niet bepaald de jongste en eind jaren negentig leek een hartziekte hem zelfs fataal te worden. Maar zie: Dylan maakt nog altijd platen, staat dit najaar zelfs samen met o.a. Stones, The Who en Paul McCartney op het ultieme ouwe lullen festival in de VS, en covert na Shadows In The Night wederom nummers die vooral bekend werden door vertolkingen van Frank Sinatra. Uitgeblust dus? Het is gemakkelijk Dylan weg te zetten als de zoveelste zanger die bij gebrek aan nieuw eigen repertoire zijn of haar heil zoek in the great American songbook, maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld Rod Stewart covert Dylan de klassiekers niet, covert zelfs niet Frank Sinatra, maar creëert met zijn vaste begeleidingsband een geluid dat vooral doet denken aan de inspiratiebronnen van Frank Sinatra. Nog meer dan op Shadows In The Night blijkt Dylan hier de crooner die hij al in 1970 op Self Portrait voor het eerst etaleerde (nog duidelijk te horen op het tiende deel van The Bootleg Series), maar ook in bijvoorbeeld To Make You Feel My Love van het ijzersterke Time Out Of Mind – niet voor niets gecovered door alles en iedereen, van Adele tot Billy Joel. Opmerkelijk genoeg is Fallen Angels een stuk optimistischer dan Shadows In The Night en klinkt zijn band nog authentieker. Maar net als na zijn succesvolle akoestische tweeluik Good As I Have Been To You en World Gone Wrong doet Fallen Angels vooral reikhalzend uitkijken naar echt nieuw werk.
