Wie dacht dat Clapton zijn gitaar aan de wilgen zou hangen na Slowhand At 70 komt bedrogen uit. Het toeren mag dan minder worden, de oude meester gaat echter onverdroten voort met nieuwe platen maken. Het in een hoes van Peter Blake (oa. Sgt. Pepper) gestoken I Still Do laat een artiest horen voor wie de cirkel rond lijkt. Niet alleen voor de hoes maakt hij gebruik van een klassiek artiest, maar hij kiest ook veteraan Glyn Johns, waar hij onder andere mee werkte op Slowhand, als producer. Muzikaal maakt Clapton dezelfde keuzes door naast een aantal nieuwe songs ook nummers op te nemen van oa. Bob Dylan, JJ Cale, Robert Johnson en Skip James. Wie goed oplet, ziet in de persinfo bij I Will Be There de beroemde Angelo Mysterioso opduiken, voor velen de bij leven als George Harrison bekend staande, overleden vriend. Clapton verzekert ons echter dat het hier iemand anders betreft. Het zal. Clapton laat horen van alle markten thuis te zijn. Aan de ene kant laat hij in een aantal nummers zijn gitaar weer eens ouderwets grommen, terwijl hij tegelijkertijd bijvoorbeeld ook het lief klinkende, uit 1934 stammende Little Man, You … opneemt. Variatie troef dus. Hoewel Claptons laatste platen nog wel een fragmentarisch zijn, lijkt I Still Do op het eerste gehoor consistenter van aard te zijn. Dit is dan misschien op het conto van Johns te schrijven. I Still Do is een fijne plaat geworden, waar Clapton zich zeker niet voor hoeft te schamen.
