Iggy Pop draait al bijna een halve eeuw mee in de muziekwereld, aanvankelijk met The Stooges, gevolgd door een succesvolle solocarriere. Pop’s 17e album is in samenwerking gemaakt met Josh Homme (Queen of the Stone Age). Na een telefoongesprek besloot Pop een aantal songteksten naar Homme te sturen, waarna na een paar maanden Homme op zijn beurt teksten naar Iggy stuurde, waarna de heren voor Post Pop Depression de studio in doken en het album in twee weken opnamen met onder meer Artic Monkeys drummer Matt Helders. Bij opener Break Into Your Heart -bijna croonerachtig gezongen - wordt meteen al de aandacht vastgepakt. Het commercielere Gardinea zou qua stemming en zang bijna een David Bowie song kunnen zijn. Ook het sterke (walsachtige, zij het met tempowisselingen) German Days zou een verwijzing kunnen zijn naar de Berlijn-periode met Bowie. Maar elk nummer klinkt weer anders dan het vorige. Sundays wordt afgesloten met een prachtige orkestratie en het broeierige Vulture is bijna een soundtrack voor een Spaghettiwestern. I’m nothing but my name mompelt Iggy aan het eind van American Valhalla. Een onterechte veronderstelling want Post Pop Depression moet het meer van de kwaliteit van het album dan slechts vann de naam van Iggy Pop hebben.
