SOORD, BRUCE

Met het fraaie Magnolia liet Pineapple Thief, alweer 16 jaar een van de betere Britse progrockbands vorig jaar horen dat er nog altijd volop muziek zit in het kwartet. Maar dit jaar moeten de fans het dus doen met een solistisch uitstapje van creatief brein/gitarist/zanger Bruce Soord, opgenomen in zijn eigen studio met de hulp van alleen Darran Charles, geen bandlid. Hij levert enkele bescheiden gitaristische bijdragen.
Als een voorman van een favoriete band een soloplaat uitbrengt, betekent dat dikwijls het begin, soms zelfs het onmiddellijke einde van die band. Onbezorgd gelukkig met Bruce Soord van Bruce Soord kan dus niemand zijn. Kan Soord zonder Pineapple Thief? Op deze plaat in elk geval wel. Hij levert in 40 minuten tien absorberende en beklemmende parels. Geen uitgesponnen epics. Geen vuurwerk van een drummer. Wel een sober tikkend ritmeboxje. Geen climaxen, geen muren van geluid, wel verstilling. Gebleven zijn Soord’s fraaie zang, onheilszwangere teksten (I look up to a 1000 daggers in my eyes) en dito sferen. In zijn eentje en met minder middelen grijpt Soord de luisteraar evengoed bij de strot. Inderdaad zou niet één van de tien songs hebben gepast op platen van Pineapple Thief. Toch hebben ze alle tien wel degelijk hun roots daar liggen. ‘Less is more’ is niet de conclusie maar dat ‘less’ niet per se ‘less’ hoeft te zijn, is wel duidelijk na Soord’s eerste soloplaat. Wat er nu verder gaat gebeuren, is afwachten.