COSTELLO, ELVIS/THE IMPOSTERS

Aangezien ik de man al bijna veertig jaar volg ben ik zijn autobiografie vrijwel direct gaan lezen. Declan Patrick McManus is een unieke persoonlijkheid. In zijn jeugd werd hem muziek met de paplepel ingegoten en reeds op 8-jarige leeftijd vroeg hij zijn vader, zanger en trompettist bij het orkest van Joe Loss, wat hij met die single van The Beatles ging doen. Het was een acetaat versie van Please, Please Me. Het staat in het boek dat nu voor mij ligt: Trouweloze Muziek En Verdwijnende Inkt. Hierin beschrijft hij zijn loopbaan op weergaloze wijze aan de hand van zijn songs en de artiesten die hij zoal op zijn pad tegenkwam: o.m. Chet Baker, Count Basie, Johnny Cash, Paul McCartney, Burt Bacharach, Bob Dylan en de onlangs overleden Allen Toussaint. Zijn songs kenmerken zich door een groot gevoel voor drama en hebben veel verbeeldingskracht, maar beschrijven niet zelden de donkere kanten van het bestaan en soms doopt hij zijn pen bewust in giftige inkt... Costello is een ijdel man, maar heeft ook een dermate groot relativeringsvermogen dat het nooit geposeerd is. In sommige opzichten is hij ook onhandig. Ooit zou hij een konijn uit zijn hoge hoed toveren en de eigenaar van het beest in kwestie had hem op het hart gedrukt dat het beest altijd stil op zijn hoofd bleef zitten. Elvis had brylcream in zijn haar en dat nodigde het konijn kennelijk uit om zijn nageltjes in de hoofdhuid van zijn drager te zetten. Het gebeurde tijdens filmopnames. Met wat schrammen kwam hij ermee weg. Elvis is ook een chroniqueur van zijn tijd. De liefde waarmee hij schrijft over zijn familie en zijn vrienden vergroot mijn sympathie voor hem alleen maar meer. Dit boek is het boek dat in hem zat en het verdient absoluut gelezen te worden omdat het in alle opzichten klopt.