FLEETWOOD MAC

De dubbelaar Tusk werd in 1979 uitgebracht als opvolger van het mateloos populaire Rumours. Het destijds duurste album in opnamekosten had echter een tegenvallende verkoop. Veel bands zouden voor een verkoop van vier miljoen exemplaren een moord doen, na de dertig miljoen van Rumours leek het een schijntje. Daarbij was de algemene opinie ook nog eens dat het album niet in de schaduw kon staan van zijn voorganger. Een soort Exile On Mainstream-syndroom dus. Gaandeweg is die opinie honderdtachtig graden gedraaid en is Tusk hergewaardeerd tot een creatief hoogtepunt. Die creativiteit komt grotendeels op het conto van Lindsey Buckingham, die niet alleen met pakkend songmateriaal op de proppen kwam, maar die tevens het kwaliteitssongmateriaal van Stevie Nicks en Christine McVie wist te verpakken in een eigenzinnige productie waarbij alles aangerukt werd. Zo werd niet alleen drumband gebruikt, maar werd bijvoorbeeld Mick Fleetwood ook gemaand om op sommige tracks te spelen op kartonnen dozen. Tusk is na een eerdere uitgebreide editie, opnieuw uitgebracht. Het vlaggenschip bevat vijf cd’s, een dvd en de dubbele vinylversie en komt in een soortgelijke box als de eerdere Rumours-uitgave. De vijf cd’s bevatten naast het originele album, een alternatieve versie en veel demo’s waaronder Brown Eyes met Peter Green, ook twee schijven vol met liveopnames uit de Tusk-toer die de band in 1979 deed. Het geheel is, overigens net als bij de originele versie het geval was, prachtig verpakt. Naast deze must-have-versie is er ook een uitgeklede 3cd-versie voor de wat minder kapitaalkrachtigen onder ons met alleen het studiowerk. Bovendien hoeft niemand de eerder uitgebrachte reissue de deur uit te doen aangezien die toch een aantal andere outtakes bevat. Tusk leek destijds een vreemde plaat maar heeft de tand des tijds glorieus doorstaan en mag gezien worden als het magnum opus. Luister hier waarom dat terecht is.