DYLAN, BOB

3LP+2CD BOXSET

Twee, zes of zelfs achttien cd’s met studio-outtakes van slechts twee jaren? Dat lijkt wat al te veel, zeker als je bedenkt dat Dylan in die jaren alles bij elkaar nog geen maand in de studio doorbracht. Hebben we hier dan te maken met een commerciëler uitgezet deel van de reeks zeer gelimiteerde releases louter bedoeld om de copyrights veilig te stellen (in Europa vervallen die immers na vijftig jaar, tenzij de artiest ze zelf nog even uitbrengt)? Nee. Want in 1965 en 1966 nam Dylan niet zomaar drie albums op, maar platen die de muziekgeschiedenis veranderden en zijn definitieve overgang van folkie naar rockartiest en wereldste markeren. Er zijn maar weinig artiesten die met een vergelijkbaar rijtje als Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en dubbelaar Blonde On Blonde kunnen komen.
Dylan stort nu alles, van de eerste tot de laatste take, over ons uit en het is ronduit fascinerend. Want hoewel Dylan al eerder experimenteerde met een band, horen we in 1964 vooral ook een onzekere Dylan die onder leiding van producer Tom Wilson zijn nieuwe nummers speelt – een eerdere poging van Wilson om een akoestische versie van House Of The Rising Sun van bandbegeleiding te voorzien riep bij Dylan dezelfde weerzin op als die Paul Simon voelde toen hij hoorde dat Wilson diens Sounds Of Silence onder handen had genomen. Dylans nogal chaotische werkwijze viel ook niet meteen in goede aarde bij de muzikanten, waardoor het vooral zoeken was. Het rammelt regelmatig aan alle kanten, voelt ongemakkelijk, maar levert al snel de ene klassieker na de andere op, met als beroemdste hoogtepunt Like A Rolling Stone, op de 6cd-versie vertegenwoordigd met alle (!) takes en overdubs.
Het zou de laatste sessie onder leiding van Wilson blijken, hij werd om nog altijd onduidelijke redenen opgevolgd door Bob Johnston. Vervolgens trok Dylan met The Hawks (later The Band) de wereld rond, maar een poging om in New York met hen een nieuw album op te nemen strandde. Met zeer ervaren sessiemuzikanten en enkele leden van The Band werd in Nashville een nieuwe poging gewaagd. Ook dat werkte aanvankelijk niet, zoals nu duidelijk te horen is omdat Johnston werkelijk alles opnam, maar wederom is Dylans aanpassingsvermogen opvallend met als resultaat die befaamde ‘thin, wild mercury sound’.
Dat 1965 en 1966 cruciale jaren waren voor Dylan is bekend. Niet voor niets doken al tientallen outtakes uit deze jaren op, o.a. op Biograph, de allereerste Bootleg Series, en zeker op The Bootleg Series Vol. 7: No Direction Home. Daar waren dan ook al een aantal van de beste outtakes te vinden. Hopelijk komt Dylan volgend jaar niet met een box met daarin de complete ’66-tournee, maar focust The Bootleg Series Volume 13 op zijn ‘religieuze’ jaren, Blood On The Tracks of zijn tournee met Tom Petty. Er ligt nog genoeg in de kluizen.