Het lukte Elizabeth Woolridge Grant maar niet om door te breken in de popmuziek, tot ze zich Lana Del Rey noemde en de wereld veroverde met het bijzondere Video Games. De door een fraaie videoclip ondersteunde single werd nog warm onthaald door de kritische muziekpers, maar haar debuutalbum Born To Die werd ten onrechte verguisd. Op haar debuut en op opvolger Paradise, koos Lana Del Rey af en toe voor de stemmige 60s pop van Video Games, maar minstens even vaak voor wat plattere uptempo electropop. Die electropop werd aan de hand van Dan Auerbach op Ultraviolence uit 2014 verruild voor een avontuurlijker en rauwer geluid, waarin invloeden uit de 60s en het heden samen smolten. Honeymoon is het volgende hoofdstuk in de carrière van Lana Del Rey en laat wederom horen dat ze over voldoende kwaliteiten beschikt om serieus genomen te worden. Op Honeymoon domineren dromerige klanken die herinneren aan de jaren 60 en natuurlijk ook aan Video Games, maar Lana Del Rey heeft haar nieuwe geluid ook voorzien van meer diepgang, subtiele invloeden uit de jazz en eigentijdse elektronica en is ook nog eens beter gaan zingen. Het levert een stemmige en vaak verrassende plaat op, die zich langzaam maar zeer nadrukkelijk opdringt en de concurrentie mijlenver achter zich laat. Dat Lana Del Rey veel meer is dan de zoveelste popprinses is na vier uitstekende platen in ruim drie jaar tijd wel duidelijk.
