Al jaren wordt Keith Richards zo ongeveer gezien als het muzikaal kloppend hart van The Rolling Stones. Zijn hart lijkt dan ook echt bij die band te liggen en de enige zijstappen op het solopad vonden plaats toen Mick Jagger het idee opgevat leek te hebben dat hij groter was dan The Stones. We weten hoe dat voor Jagger uitpakte maar als gevolg hiervan verschenen Talk Is Cheap en Main Offender. Nadat de heren de verschillen bijgelegd hadden, heeft Richards dan ook geen soloplaat meer uitgebracht. Aan die periode van 23 jaar komt nu een eind. Dit keer lijken er andere motieven een rol te spelen aangezien het in het Stones-kamp zelden zo stabiel geweest lijkt te zijn.
Richards heeft ook dit keer de X-Pensive Winos als begeleiding gebruikt, dus met o.a. Waddy Wachtel, Ian Neville en Steve Jordan. Zoals ook de vorige eren heeft Jordan een fors aandeel in het materiaal en de productie waarbij gelijk opvalt dat de snare minder prominent in de mix zit, iets wat de houdbaarheid op langere termijn ten goede komt. De plaat bevat vijftien nummers waarvan de liefhebber het vooruitgeschoven Trouble al voorbij heeft horen komen. Crosseyed Heart is een muzikaal gevarieerde plaat geworden met countryelementen zoals in Robbed Blind, akoestische ballads getuige Lovers Plea maar ook gewoon vette rock in de typische Keef Riffhard-modus zoals Blues In The Morning met een laatste solo van de onvolprezen Bobby Keys. Een opvallend element op de plaat is Illusion, een fraai duet met Norah Jones. Concluderend blijkt dat Crosseyed Heart hoewel echt verschillend toch gewoon aansluit bij eerder genoemde soloplaten. De afwisseling in muziek zorgt ervoor dat we bij de les blijven, zeker omdat Kichards’ stem ook wat minder gepolijst is. Richards kan gewoon goed voor de dag komen met Crosseyed Heart en het is daarmee een welkome aanvulling op het werk van de gitarist.
