BEIRUT

Vier jaar had Beirut opperhoofd Zach Condon maar liefst nodig om met een opvolger voor het uitstekende The Rip Tide te komen. Een zware echtscheiding en gezondheidsproblemen weerhielden hem ervan muziek uit te brengen, nu lijkt hij alle ellende weer te boven. Ondanks de ontkennende titel is het namelijk zeker geen somber album, hoewel de melancholie altijd wel een bestanddeel van zijn werk is. Dat komt met name door zijn immer warme stem, altijd wat dromerig. De mid tempo songs worden met name gedragen door strakke drums en toetsen, maar het zijn de blazers en strijkers die de show stelen. De complexe arrangementen die Condon bij een nummer als At Once heeft bedacht wordt door de blazers, waarvan overigens het grootste deel door multi-instrumentalist Condon zelf wordt bespeeld, met zoveel gevoel gebracht dat het op zich niet opzienbarende nummer naar een veel hoger plan wordt gebracht. Hetzelfde doen de strijkers in het hele mooie As Needed. Het is dan ook met name de muzikaliteit en originaliteit die dit album tot een zeer bijzondere luister ervaring maken. Inklokkend op dertig minuten had het best iets langer gemogen, maar beter verlangend naar meer, dan naar minder. Met So Allowed wordt walsend weer afscheid genomen en komt het hele instrumentarium weer langs. Met No No No heeft Condon’s Beirut weer een bijzonder en indrukwekkend hoofdstuk heeft afgeleverd aan een eclectisch oeuvre.

01. Gibraltar
02. No No No
03. At Once
04. August Holland
05. As Needed
06. Perth
07. Pacheco
08. Fener
09. So Allowed