JOHAN

Kijk, elk nadeel heb ze voordeel. Dus een band als Johan, wie maar eens in de vijf jaar een plaat uitbrengt, heb dus veel tijd om over de nummers te doen, da’s logisch. Zonder gekheid; na het succes van Johans fraaie debuutplaat ging zanger Jacob (toen nog Jacco) de Greeuw door een diep dal om er vijf jaar later met het fantastische Pergola te komen. Die geschiedenis heeft zich min of meer herhaald. We zijn weer vijf jaar verder, de Greeuw heeft het niet bepaald gemakkelijk gehad, maar Johan komt wel weer met een plaat die er niet om liegt. Anders dan Pergola, dat de luisteraar met superpakkende nummers meteen bij de keel greep, heeft THX JHN een paar luisterbeurten nodig voordat de songs blijven hangen. Maar dan gaan ze ook niet meer uit je hoofd. Het recept is eigenlijk niet veranderd: melancholieke pop met een ruw randje met stevige wortels in een paar grote B’s van de popcanon: Byrds, Beach Boys, Big Star. Dit alles wederom glashelder op de plaat gezet door Excelsior-huisproducer Frans Hagenaars. Waarmee Johan zich als de Nederlande tegenhanger van de Teenage Fanclub toont. Drie platen, alledrie top. Goed, ze hebben er tien jaar over gedaan, dus zullen we dat cliché over kwaliteit en kwantiteit er maar weer eens bij halen?